Conversaciones con una compañera sobre el patriarcado de coerción. Segunda parte.

Recibe nuestros artículos por correo electrónico, haz click AQUÍ para suscribirte

11 respuestas

  1. Totalmente de acordo! paréceme unha reflexión MOI MOI importante a que fai a compi, xa podía escribir algo ó respecto porque se ve que ten a idea moi clara… o da domesticación se cadra é algo máis apurada porque non sucede no Neolítico, vén de antes, pero se cadra si un tipo de domesticación ou a combinación de domesticación-sedentarismo-agricultura.

    Non pode haber os mesmos tipos de relacións entre persoas que se están a mover dentro dun territorio certamente amplo que nun modelo social máis permanente e que ademais haxa xa unha observación e praxe de dominación sobre animais sociais como os bóvidos ou as mencionadas ovellas,animais dun gregarismo notable, cando lía non deixaba de virme á mente o relato do Antigo Testamento do sacrificio de Isaac onde o neno que se fiaba totalmente do pai deixouse conducir á ara sacrificial e onde o pai sería quen de matar a unha criatura indefensa e submisa, un horror.

    Controlar de quen é a prole tamén é significativo, é dicir, trátase dun cúmulo de aspectos que fan que a sociedade sexa máis ou menos patriarcal ou que as coercións sexan máis ou menos sutís… todo o sutil sempre é máis perigoso porque ó non ser evidente loitar contra iso é dificil porque non se acaba de ver a raíz do problema.

    Preparar ós nenos e mozos a un tipo de relacións onde teñen que dominar incluso chegando a ser gratuitamente violentos, faise rompendo todo vinculo ou conexión ca vítima, o primeiro é convertendo en obxecto a un ser vivo, rómpese tamén o sentido ou, case diría, instinto de «empatía» (moitas feministas renegan dos instintos pero eu como a autora da reflexión creo que a nosa natureza biolóxica é tan importante como a cultura na construción social), aínda que si se reserve para os iguais, onde os iguais sempre serán homes. Nas relacións entre mulleres este rómpese completamente por unha banda illando ás mulleres e por outro convertendo ás posibles aliadas en «celosas» ou «competidoras» pola elección dun home que podería ser protector, sempre que a elixida non rompa certos acordos tácitos socialmente impostos que elas adoptan de forma acrítica e eles poden romper se así lles prace.

    Hai un anaco compartiron nas redes a noticia dunha brutal paliza a unha meniña de 13 anos en Francia por levar á escola unha vestimenta occidental… non podemos deixar que as lexislacións se sometan a semellante barbarie, os que veñan a esta «Europa tan moderna e civil» que se sometan ás leis e senón, que lisquen… pero ollo, os homes europeos non son tan avanzados, de feito continuamente saen á luz casos aberrantes.

    Pero isto como se soluciona? pois formando parte da toma de decisións… ser as que lexislemos se lles deixamos esta labor ós homes patriarcais que resultado imos ter??

    Un saúdiño Nuria!!

    1. Canto desfrutei léndote, Mónica!! Completamente de acordo co que dis. É gracioso que a min tamén me viñera á cabeza o sacrificio de Isaac, que sempre me pareceu unha idea demencial.
      Estou preparando a terceira e derradeira parte da conversa, gostaríame convencela para que escriba máis.
      Encantoume lerte, de feito, paréceme unha pena que pararas. Escribes? Se si, mándasme enlaces, por favor?
      Unha aperta!!

  2. Estamos rodeadas de un silencio cobarde, interesado. No aceptan análisis ni explicaciones, optan por normalizar la violencia de dejar sin trabajo a una mujer. Con el pan no se juega! con la desprotección a la mujer maltratada no se juega! con el destrozo de la vida a las niñas mutiladas y hormonadas no se juega! Sin embargo, siguen tragando con todo. Es descorazonador, pero nuestra palabra se encadena a las de nuestras predecesoras. Y seguimos.
    El artículo da para pensar, quita velos, ahí me quedo dándole un ratico más!
    Gracias, Nuria y a la compañera.

  3. Estou estarrecida com os dados de seus textos. Especialmente sobre jovens homens que se convertem ao patriarcado coercitivo e a indiferença e regojizo dos menores diante da barbárie no entorno escolar. É de sagrar os olhos e o coração. Acredito que divulgar semelhantes horrores, por mais paradoxal que seja, é um trabalho útil e maravilhoso.
    Obrigada por compartilhar seus textos.

    1. Os seres humanos nos afacemos a calquera cousa, ás veces por cuestión de supervivencia e de necesidade, ás veces por convicción e porque nos convén. É un horror o xeito en que algunhas culturas deshumanizan ás mulleres ata o punto de vernos como propiedades. Tanto nenos coma nenas aprenden de cativos que as mulleres non teñen ningún valor, eles medran para usarnos e elas se resignan por pura supervivencia. Non podemos esquecer a esas mulleres e a esas nenas.
      Obrigada polas túas palabras, unha aperta, Regina.

  4. Me ha gustado este texto sobre el patriarcado de «coacción». No había pensado en esa otra mirada más profunda sobre él. Pero es la última pregunta sobre “quiénes son los «amos» de nuestro silencio», la que me deja pensando porqué después de haber respondido a dos artículos publicados en dos medios, el uno el 26 de marzo y el segundo el 29, éstos aun estén pendientes de «moderación», es decir silencio. Los artículos eran acerca del escrache que la profesora Marcela Lagarde sufrió en la Facultad de Políticas de la Complutense por un grupo de ideología transgenerista al grito de «fuera terfs de la Universidad», y que hizo salir de la Sala de Actos a la conferenciante bajo la pasividad de la Decana-presentadora del acto y responsable de la invitación. Lo que pasó después: la realización del acto a puerta cerrada en la Biblioteca y con la hostigación desde fuera de los activistas trans, siguió siendo igual de vergonzoso. En mi comentario -el mismo a los dos artículos- preguntaba acerca del silencio sobre el escrache a la Dra. y feminista Marcela Lagarde de los más de cien entre Seminarios, Centros e Institutos de estudios de las mujeres. A continuación, contaba mi experiencia de la fundación en 1989 del Seminario Interdisciplinar Mujeres y Sociedad (SIMS) en la Universitat de Barcelona (UB) con el objetivo a partir de las teorías feministas de introducir el análisis del género como sistema de dominación patriarcal sobre las mujeres en el primer doctorado de la universidad española sobre el tema. Ese era el debate de entonces. En cambio, ahora el género es una identidad múltiple que borra a las mujeres, no se escucha denunciar ni el escrache a Marcela Lagarde, ni anteriormente el boicot a profesoras feministas como Juana Gallego y Silvia Carrasco, ni tampoco protestar por la no renovación del contrato a Tasia Aranguez. Efectivamente nos encontramos en medio de un silencio, un silencio tremendo, y la pregunta es ¿quiénes son los amos de ese silencio?

    1. Nos callan de muchas maneras, y el resultado es que parece que no hay oposición al transgenerismo, cuando lo que pasa es que no publican nuestras críticas ni nuestras preocupaciones. Una persona que sea nueva en el tema pensará que es algo socialmente muy aceptado, porque los medios importantes sólo hablan de un bando y silencian al otro. Democracia y libertad de expresión en el primer mundo, me da la risa.
      Qué impotencia, Lola.

  5. Hace años pensaba que mi madre padecía de xenofobia, ahora sé que la fobia siempre está justificada, es una reacción de protección al daño que ya se conoce…

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *

Información básica sobre protección de datos Ver más

  • Responsable: Salagre.
  • Finalidad:  Moderar los comentarios.
  • Legitimación:  Por consentimiento del interesado.
  • Destinatarios y encargados de tratamiento:  No se ceden o comunican datos a terceros para prestar este servicio. El Titular ha contratado los servicios de alojamiento web a Lucushost S.L. que actúa como encargado de tratamiento.
  • Derechos: Acceder, rectificar y suprimir los datos.
  • Información Adicional: Puede consultar la información detallada en la Política de Privacidad.

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.

Otros artículos

Blog de Salagre, Moi

El racifeminismo

No por feministas vemos todas la vida exactamente de la misma manera. Traduje un artículo que contaba que un teatro woke de París invitó a

Leer artículo »

Suscríbete a nuestra newsletter


Loading

Buscar en el blog

Buscar
Esta web utiliza cookies propias y de terceros para su correcto funcionamiento. Al hacer clic en Aceptar, aceptas el uso de estas tecnologías y el procesamiento de tus datos para estos propósitos.   
Privacidad